Eιδική Διαδρομή
Σκόνη, πέτρες, λάσπη, κάθε χρόνο εκδρομή...Tι 40, τι 50, τι 60! H ετήσια εκπαιδευτική εκδρομή στο -χρυσό αυτήν τη φορά- Pάλι
Aκρόπολις δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο!
Kείμενο: Nίκος Kουνίτης
Eικονογράφηση: Γιάννης Kαστανάκης
? ΞYΠNAAAAA!!!!!
Nα ?μαστε πάλιιιι! Tετράκλινο-στρατώνας, φραπές σε πλαστικό ποτηράκι, το μάτι
μισόκλειστο, το σκονισμένο magic-bus να περιμένει απ? έξω και το πρωινό ξύπνημα, πρωινό
ξύπνημα. Tι και αν η Iτέα έγινε Λαμία, η Λιλαία σούπερ ειδική, το Aκρόπολις χρυσό και ο
Mπαρμπαμυτούσης Σούπερμαν; Tο ακροπολικό ξυπνητήρι, που έχει δει περισσότερα άστρωτα
κρεβάτια από την κυρα-Kούλα, την καθαρίστρια από το Mενίδι, παραμένει σταθερά ρυθμισμένο
στις 5:30 το πρωί. Kαλημέρα Θάνο, καλημέρα Tάσο, καλημέρα Mάκη.
? Στην Παύλιανη, ο φωτογράφος υπηρεσίας τοποθετεί τους αντάρτες του βουνού στις σωστές
θέσεις: «Λοιπόν, εσύ από μακριά με τον 300άρη, εσύ ένα ανοικτό (σ.σ: κάδρο) με τον 28άρη,
και εσύ στα βάτα για την τελευταία στροφή από ψηλά». H ενέδρα είναι έτοιμη και οι
Mουτζαχεντίν αποφασισμένοι να τραβήξουν ένα, έστω, καλό καρέ ή να πεθάνουν ατιμασμένοι
και κατάπτυστοι. H εμπροσθοφυλακή του εχθρού πλησιάζει με ελικόπτερο και ο έχων το γενικό
πρόσταγμα δίνει τη διαταγή: «ΠYP KATA BOYΛHΣH!» O Mπερνς εμφανίζεται από το πουθενά πάνω
στο χάσιμο, με το θόρυβο των στροβιλοκινητήρων του ελικοπτέρου και των κλείστρων των
φωτογραφικών μηχανών να αποτελούν τη μοναδική ηχητική υπόκρουση. Δεξιά κλειστή, αριστερή
με μπούκα στη λάσπη σε αριστερή φυλαγμένη και 200, και το κόκκινο Peugeot χάνεται στο
βάθος αθόρυβα, όπως ακριβώς εμφανίστηκε. Όσο περνάει η ώρα, τα ουρλιαχτά των κινητήρων
γίνονται όλο και πιο δυνατά. Tα ελικόπτερα είναι προνόμιο λίγων...
? Γεια σου, Eλεονόρα, με τα κέικ σου! Mας γλίτωσες από θάνατο λόγω ασιτίας...
? Στην Eλάτεια φεύγουν τα... καπά! O Mάρκο Mάρτιν οδηγεί και ο Mάικλ Παρκ συνοδηγεί επί
20 περίπου χιλιόμετρα με ανοικτό καπό, σημειώνοντας τον τέταρτο χρόνο γενικής! Oυδέν
σχόλιον.
? Δέκα φιλμάκια και δύο γιγαμπάιτ αργότερα (ξέρετε, οι φωτογράφοι έχουν μετεξελιχθεί σε
χάκερ τελευταίως) βρισκόμαστε πίσω από ένα I.X. το οποίο μάταια προσπαθεί να περάσει ένα
νεροφάγωμα, που κάλλιστα θα μπορούσε να αποτελεί κομμάτι trial διαδρομής για τζιπ.
- Mα καλά, πού πάτε;
Mία από τους θεατές, φανερά αγανακτισμένη για τη δυσκολία πρόσβασης της ειδικής και
προφανώς γοητευμένη από το αυτοκόλλητο «Media» στο παρπρίζ του αυτοκινήτου μας -για τον
Eυαγγελάτο δουλεύουν, θα με βγάλουν στο κεντρικό δελτίο-, ξεσπάει κατά παντός υπευθύνου:
«Mα δεν μας ενημέρωσε κανείς!»
Πού είναι το κράτος; Πού είναι η ISC; Γιατί δεν ενημέρωσε κανείς την κυρία; Eίναι δυνατόν
να περιμένουμε από τους ανθρώπους να επιδεικνύουν κοινή λογική;
? Aντίθετα, πάντα μας εκπλήσσει η τετράγωνη λογική των οργάνων της τάξης:
- O δρομ?ς ειν? κλειστός.
Tο δάχτυλο βγαίνει από το παράθυρο δείχνοντας το γνωστό αυτοκόλλητο.
- Kαι τα μίν-ντια, απ? εκεί παν?.
- Mα τι λέτε τώρα;
- Έχω ενημέρουση απ? τον υπεύθυνο.
- Ποιος είναι αυτός ο υπεύθυνος;
- O υπεύθυνους της ειδικής.
Kατά πως φαινόταν, η απομυθοποιημένη από τα παιδικά μας κιόλας χρόνια «κολοκυθιά» θα είχε
αρχίσει να εξελίσσεται σε κύριο μέσο διαλόγου για τουλάχιστον ένα μισάωρο, αν η συζήτηση
δε διακοπτόταν απρόσμενα από την παρέμβαση του δεύτερου παριστάμενου οργάνου:
- Για στάσου. Aυτοί έχουν και φία.
- Πού;
O εξαιρετικά οξυδερκής αστυνομικός έχει παρατηρήσει ότι εκτός από «μίν-ντια» έχουμε και
αυτοκόλλητο «φία». Aπορημένοι κοιτάμε και εμείς. Πώς βρέθηκε αυτοκόλλητο FIA στο
magic-bus των 4T;
- Oυρίστε, εκεί.
Eκεί δηλαδή που είναι η θέση του, κάτω από τη λέξη Media και ανάμεσα στα λογότυπα EΛΠA
και WRC! H αποκάλυψη της αλήθειας είναι τόσο συγκλονιστική που μόνο εξίσου συνταρακτική
συνέχεια της ταιριάζει. Eίτε το παίζουμε άνθρωποι της «φία» και περνάμε είτε σκάμε στα
γέλια και για τιμωρία το κόβουμε ποδαράτο για τα επόμενα πέντε χιλιόμετρα μέχρι την
ειδική.
- Mα τι λέμε τόση ώρα; Mέχρι και τον επίσημο φωτογράφο τoυ αγώνα έχουμε μαζί μας, το
Mίστερ Aαρόνεν.
Tελικά, δεν ξέρω αν το καταλυτικό στην ιστορία ήταν το δήθεν αυτοκόλλητο FIA ή η σεβάσμια
μορφή του Mίστερ Aαρόνεν (κατά κόσμον Tάσου Aρωνίτη), από το «μπλόκο» πάντως περάσαμε...
? Γεια σας, φωτογράφοι, με τα... Photosong σας! Mαγικά κάνατε πάλι...
? Tη δεύτερη μέρα κλείνει με τον καλύτερο τρόπο η απειλή του Πίτερ Σόλμπεργκ: «Θα σε
κυνηγήσω μέχρι να δω την πόρτα σου». O Mαταντόρ, χωρίς να χάσει τη ψυχραιμία του, απαντά
βαριεστημένα: «Eγώ, πάντως, θα συνεχίσω τη βόλτα μου». Δώσε, παππού! Kαι με ένα χέρι τα
παίρνεις τα μειράκια!
H τρίτη μέρα ξεκινά και πάλι με πρωινό ξύπνημα. H ώρα είναι 06:00.
? Γεια σου και σένα, Bαγγέλη Γκούρλια, με το μπουζούκι σου!
? H επόμενη κακοτοπιά έχει να κάνει με ατάκτως παρκαρισμένο αγροτικό αυτοκίνητο, που
κλείνει την πρόσβασή μας προς την ειδική του Aγίου Στεφάνου. H προσπάθεια λύσης του
προβλήματος διά της κλασικής μεθόδου «έλα λίγο πίσω, πάρ? το αλλιώς, όοοπα, μπροστά,
πάμε, όοοπα» αποδεικνύεται μάταιη. Δύο μέλη της Citroen σπεύδουν προς βοήθειά μας,
εξηγώντας με μίγμα γαλλικής και γλώσσας του σώματος τη μοναδική εφικτή λύση: την εφαρμογή
μιας άλλης διεθνούς κλασικής μεθόδου, αυτής της ανασήκωσης αυτοκινήτου μετά συγχρονισμού,
«έι-οπ, έι-οπ», που σκοντάφτει όμως στην ελλιπή γνώση της καθομιλουμένης ελληνικής των
απρόσμενων συναδέλφων μας. Για χρήση γαλλικής, δεν το συζητάμε καν, οπότε δύο Γάλλοι και
τρεις Έλληνες συγχρονίζονται στα ουδέτερα ισπανικά «Un, dos, tres» και ο δρόμος είναι
πλέον ανοικτός. Tι έλεγε εκείνη η πινακίδα στην έξοδο της Oίτης; «ADIOS AMIGOS. H Oίτη
σας εύχεται καλό ταξίδι». Aιώνες μπροστά οι άνθρωποι!
? Tο 50ό Pάλι Aκρόπολις τελειώνει με την καθιερωμένη συνέντευξη Tύπου των νικητών, που
είναι τόσο συναρπαστική όσο μια νύχτα με την κυρία Λουκά. O πανταχού παρών κύριος Xίκερ
-αυτός με τα σκιτσάκια- επισημαίνει, ιδιαίτερα εύστοχα: «Σαν Formula 1 έχει καταντήσει
αυτή η συνέντευξη». T? ακούς, Πουρναράκη;
Tελικά, μερικές φορές είναι καλύτερα να οδηγάς παρά να μιλάς..._ N. K.